ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΥ ΝΟΥΡΙΑΝ, ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ 2 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΗ ΜΑΝΟΛΑΔΑ

Ακούσαμε και ξεχωρίσαμε από τη συνέντευξη τα παρακάτω…διαβάστε όλη τη συνέντευξη αναλυτικότερα!

«Τα φαινόμενα κάνουν κύκλους», Παντελής Δεντάκης

«Πρέπει να κάνετε αυτό που ήταν πάντα το όνειρο σας, αυτό που όταν ήσασταν μικρά παιδιά, κλείνατε τα μάτια και λέγατε «θέλω να γίνω κάτι όταν μεγαλώσω», Πέτρος Σπυρόπουλος

«Αν έχεις όνειρα, όλα γίνονται!», Πέτρος Σπυρόπουλος

«Υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι σε κάθε χώρα και στην δική μας πάνω στο οποίο μπορούμε να επενδύσουμε, να πιστέψουμε!», Παντελής Δεντάκης

«Καλλιεργείται πάρα πολύ εύκολα ο φόβος. Μπορούν να σε «πατρονάρουν» και να σε χειραγωγήσουν πολύ πιο εύκολα. Οπότε, μερικές φορές θες να αντιδράσεις, αλλά αντιδράς σε πράγματα τα οποία δεν είναι κύρια αίτια για το  κακό», Μιχάλης Τιτόπουλος

«Μιλάω ή όχι; Και λέω, ναι, μιλάω!!!», Παντελής Δεντάκης

«Ένας άνθρωπος που ξέρει μία άλλη γλώσσα, ένα άλλο τραγούδι, έχει άλλα έθιμα κ.τ.λ. έχει πολλά να μας δώσει, αν συναναστραφούμε μαζί του, κάτι όμορφο, νομίζω. Απλώς το πρόβλημα είναι ότι εμείς νομίζουμε πως κάτι έρχεται να μας πάρει ο άλλος ενώ συμβαίνει το αντίθετο, έχει να μας δώσει, να συμπληρώσει. Αν το δούμε έτσι, νομίζω πως πραγματικά μπορεί να είναι πολύ όμορφη η συνύπαρξη», Παντελής Δεντάκης

«Όλοι κάτω από την ίδια «σκηνή» ζούμε…», Πέτρος Σπυρόπουλος

«Ίσως αυτό δείχνει ότι το φαινόμενο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού συνεχίζει να ισχύει και απλώς παίρνει άλλες μορφές», Παντελής Δεντάκης

«Δεν είναι μόνο ο φυλετικός ρατσισμός, είναι και ο ρατσισμός απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό», Παντελής Δεντάκης

«Οι άνθρωποι με έναν μαγικό τρόπο είναι όλοι ίσοι, είναι όλοι θεοί και όλοι διάβολοι», Πέτρος Σπυρόπουλος

"Πρέπει να συγκρουστείς στη ζωή σου, να λες την άποψή σου", Γιώργος Δάμπασης

"ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΟΥ ΝΟΥΡΙΑΝ", του Volker Ludwig

-Δημοσιογράφος: Διαβάσαμε ότι ο συγγραφέας είναι Γερμανός και ότι το έργο αφορούσε τους Έλληνες μετανάστες στην Γερμανία, είναι αλήθεια;

-Παντελής  Δεντάκης: Ναι, το έργο εξελίσσεται στην Γερμανία, κανονικά. Ήταν μία γερμανική οικογένεια και μία άλλη οικογένεια ελληνική, μεταναστών. Εμείς το έχουμε μεταφέρει στην Ελληνική πραγματικότητα  και έχουμε αλλάξει τις οικογένειες. Έχουμε κάνει ελληνική την οικογένεια των Γερμανών, και ιρανική την οικογένεια των Ελλήνων μεταναστών. Ίσως αυτό δείχνει ότι το φαινόμενο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού συνεχίζει να ισχύει και απλώς παίρνει άλλες μορφές. Κάποτε υπήρχαν στη Γερμανία και Έλληνες μετανάστες οι οποίοι δεχόντουσαν βία. Σήμερα ασκούμε εμείς αυτή την βία εδώ στην χώρα μας στους μετανάστες. Και ξεχνάμε πως έχουν έρθει από χώρες όπου η ζωή τους ήταν πολύ πιο δύσκολη από ότι ήταν η ζωή πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα, δυστυχώς. Τα φαινόμενα κάνουν κύκλους.

-Δημοσιογράφος:  Δεν σας φαίνεται κάπως αφύσικη η μεγαλόψυχη στάση του Νουριάν απέναντι στην εχθρότητα του Παπαδάκη;

-Παντελής  Δεντάκης: Οι μετανάστες έχουν ένα πολύ ακραίο χαρακτηριστικό, είναι αρκετά αδύναμοι και ευάλωτοι, επειδή ακριβώς έρχονται σε ένα περιβάλλον ξένο προς αυτούς  και αναγκάζονται να γίνονται πολύ πιο ανεκτικοί σε αυτή την βία είτε σωματική είτε ψυχολογική , που εισπράττουν. Επειδή δεν είναι στο περιβάλλον τους  και νιώθουν αυτή την αδυναμία, οπότε με κάποιο τρόπο αυτή η ανεκτικότητα τούς κάνει πιο γενναιόδωρους και πιο σοφούς πολλές φορές.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Παρόλα αυτά ο Νουριάν δεν είναι και τόσο ανεκτικός, τόσο αφύσικος, όπως λες. Μπορεί να σου φάνηκε εσένα, αλλά εμείς έχουμε δώσει και την άλλη του πλευρά. Δηλαδή, όταν γίνεται ο τσακωμός, στην αρχή βλέπουμε τον Νουριάν που παίρνει μια θέση πιο ισχυρή και λέει «Ποια θέση σου; Αυτή είναι δική σου θέση; Όλο το camping είναι δικό σου;». Δεν λέει αμέσως «Ναι.. ναι» από δουλοπρέπεια.

-Παντελής  Δεντάκης: Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα, ότι οι μετανάστες,  για να αντιδράσουν σε κάτι, πρέπει να περάσει πολύς καιρός ή να δεχτούνε πολλά χτυπήματα. Και οι μετανάστες στην Μανολάδα για να φτάσουν στο σημείο να εξεγερθούν περάσανε μήνες απλήρωτοι, σε πολύ κακές συνθήκες. Ένας Έλληνας στην χώρα του δεν θα ανεχότανε αυτή την εκμετάλλευση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί νιώθει ότι έχει δίπλα του κάποιους ανθρώπους που μπορούν να του συμπαρασταθούν, ενώ ο μετανάστης είναι ξεκρέμαστος σε ένα περιβάλλον αρκετά μοναχικό…

-Δημοσιογράφος:  Έχετε βιώσει ο ίδιος ρατσισμό; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

-Παντελής  Δεντάκης: Στο εξωτερικό  ναι, έχω βιώσει ρατσισμό ως Έλληνας, όταν πήγα διακοπές. Νομίζω ότι ο καθένας που πάει σε μία άλλη χώρα, έστω κι αν πάει σε συνθήκες τουρισμού, καταλαβαίνει τι σημαίνει να είσαι ξένος σε μια χώρα. Αλλά νομίζω ότι τον ρατσισμό μπορούμε να τον βιώσουμε και με άλλες μορφές.  Δεν είναι μόνο ο φυλετικός ρατσισμός, είναι και ο ρατσισμός απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Ένας άνθρωπος για παράδειγμα που κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι, επειδή δεν μπορεί να περπατήσει, δέχεται από την υπόλοιπη κοινωνία ρατσισμό. Ο οποιοσδήποτε έχει κάτι διαφορετικό, δέχεται  κάποιου είδους ρατσισμό. Και νομίζω αυτή είναι η μάχη  του καθενός μας και των κοινωνιών, να αποδεχτούμε τις διαφορές του καθενός, γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί σε ένα σημείο. Κι επειδή ακριβώς δεν αποδέχονται οι κοινωνίες την διαφορετικότητα του καθενός προσπαθούμε όλοι αυτή την διαφορετικότητα να την κάνουμε στην άκρη, να την σκεπάσουμε. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να την υπερασπιζόμαστε, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

-Δημοσιογράφος:  Το ζήτημα που θίγει η παράσταση, δηλαδή οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών είναι ιδιαίτερα επίκαιρο στις μέρες μας. Πιστεύετε ότι μπορεί να βάλει σε σκέψη τους εφήβους, ώστε να δουν με μια διαφορετική οπτική το θέμα αυτό;

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Εσένα σε επηρέασε;

-Δημοσιογράφος:  Ναι, με επηρέασε.

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Κι εγώ νομίζω πως αυτή είναι η δουλειά του θεάτρου και γενικότερα της τέχνης. Πρέπει να θίγει προβλήματα που πρέπει να συζητήσουμε μεταξύ μας. Τουλάχιστον να τα συζητήσουμε! Από εκεί και πέρα ο καθένας θα κρίνει και θα πράξει όπως νομίζει, αλλά νομίζω αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Πλέον ζούμε σε μια χώρα που το μεταναστευτικό είναι ένα μεγάλο ζήτημα και καλό είναι να αποκτήσουμε μία νηφάλια στάση. Πρέπει να βρούμε κάποια λύση αλλά αυτό πρέπει να γίνει μέσα από την συζήτηση και μέσα από πιο πολιτισμένες προτάσεις, όχι με φόβο ούτε με βία απέναντι στους ξένους, ώστε να μπορέσουμε να πάμε παραπέρα. Υπάρχουν παιδιά από ξένες χώρες που ενσωματώνονται στην κοινωνία, παιδιά από την Αλβανία, την Ρουμανία, την Τουρκία, από το Πακιστάν, πηγαίνουν στα σχολεία, μαθαίνουν ελληνικά, μεγαλώνουν και εκπαιδεύονται με βάση τον ελληνικό κώδικα και είναι Έλληνες πλέον! Αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε. Δεν ξέρω αν έχετε φίλους από άλλες χώρες, πάντως εγώ είχα στην τάξη μου  και ήταν μια χαρά.

-Δημοσιογράφος:  Έχετε σκεφτεί ποτέ να μεταναστεύσετε στο εξωτερικό; Γιατί είναι μία δύσκολη εποχή και εντάξει έχετε δουλειά τώρα, αλλά αργότερα;

-Παντελής  Δεντάκης: Εγώ, να σου πω την αλήθεια, ήμουν πολύ κοντά στο να φύγω. Βέβαια θα πήγαινα σε μια πολύ πιο αφιλόξενη χώρα, την Αγγλία, αλλά στην πορεία άλλαξα γνώμη. Με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, νομίζω πως ο καθένας μας ξέρει ότι υπάρχει και αυτή η προοπτική, να σηκωθεί να φύγει. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι, όταν οι Έλληνες έφυγαν και πήγαν στην Γερμανία ή στην Αμερική ή στην Αυστραλία, υπήρχαν τότε οικονομικοί παράδεισοι, δηλαδή υπήρχαν τότε οικονομίες που ανθούσαν και είχαν πολλή δουλειά, άρα μπορούσαν να απορροφήσουν πολύ εργατικό ανθρώπινο δυναμικό. Σήμερα, δυστυχώς, αυτό δεν υπάρχει πουθενά παγκοσμίως, οπότε δεν είναι εύκολο να πεις «Ωραία φεύγω και πάω εκεί .. ή εκεί.. ή εκεί!» Δυστυχώς αυτό που περνάμε τώρα είναι μία παγκόσμια κρίση.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Εγώ δεν θα ήθελα να φύγω, δεν μπορώ! Είναι προσωπικοί λόγοι για τον καθένα. Για τον καθένα είναι διαφορετικά πράγματα, τα βιώματα, οι αντοχές που έχει… Εγώ για παράδειγμα ακόμα βρίσκω πράγματα εδώ στην χώρα μας που δεν θα μπορούσε να μου τα χαρίσει καμία άλλη χώρα, όπως είναι η παρέα, η οικογένεια …

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Το δικό μας επάγγελμα είναι ένα επάγγελμα που βασίζεται πάρα πολύ στον λόγο και το θέμα της γλώσσας είναι πολύ σημαντικό. Εδώ καλά–καλά δεν ξέρουμε αν μπορούμε να παίξουμε στα ελληνικά, πάντα αναρωτιόμασταν αν το κάναμε καλά αυτό το πράγμα. Πόσο μάλλον, όταν είσαι σε μια άλλη χώρα και καλείσαι να υπερασπιστείς μία ξένη γλώσσα! Ενώ εδώ πέρα είναι διαφορετικά τα πράγματα.

-Παντελής  Δεντάκης: Εσείς πώς νιώθετε; Γιατί εμείς πολλές φορές αισθανόμαστε ότι περνάμε τα ίδια με τους γονείς σας και ότι κάπως θα τα μπαλώσουμε. Εσείς όμως πώς βλέπετε το αύριο; Με ενδιαφέρει να ακούσω…

-Δημοσιογράφος: Γενικά έχουν χαθεί κάποιες ελπίδες. Ψάχνουμε να βρούμε  ένα επάγγελμα το οποίο να μπορεί να μας εξασφαλίσει τουλάχιστον τα απαραίτητα και έχουμε χάσει το ενδιαφέρον μας.

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Κοίτα, υπάρχει μια διαφορά, το να ζεις έξω υπό μορφή σπουδών και τέτοιας κατάστασης είναι διαφορετικό από το να μεταναστεύσεις και να πας να μείνεις για πάντα εκεί. Το να βγεις έξω και να σπουδάσεις ή για ένα μεταπτυχιακό, οτιδήποτε τέτοιο ανοίγει ορίζοντες και αποκτάς προσωπικό πλούτο. Αλλά το να μεταναστεύσεις είναι πάρα πολύ μεγάλο θέμα, είναι δηλαδή πολύ μεγάλη διαδικασία.

-Παντελής  Δεντάκης: Ας μας πει και ο νεαρός την δική του γνώμη.

-Δημοσιογράφος:  Εμένα μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα πιο αισιόδοξα, γιατί μετά από εσάς είμαστε εμείς και αν εμείς που είμαστε τώρα παιδιά βλέπουμε το μέλλον αρνητικά και χωρίς ελπίδες δεν θα πάμε πουθενά, δεν θα προχωρήσουμε μπροστά, γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.

-Πέτρος Σπυρόπουλος:Θα διαφωνήσω λίγο  με εσένα που είπες ότι πρέπει να βρούμε κάτι που να μας καλύπτει τα απαραίτητα, αυτό είναι το λάθος που κάνουμε, πιστεύουμε ότι τώρα πρέπει να συμβιβαστούμε σε μια χάλια κατάσταση, ενώ δεν πρέπει!  Πρέπει να κάνετε αυτό που ήταν πάντα το όνειρο σας, αυτό που όταν ήσασταν μικρά παιδιά κλείνατε τα μάτια και λέγατε «θέλω να γίνω κάτι όταν μεγαλώσω». Αυτό πρέπει να είναι το κίνητρο, γιατί αυτό θα σας δώσει μεγαλύτερη δύναμη. Αν πας να συμβιβαστείς σε μια απλή δουλίτσα, μπορείς να τα καταφέρεις αλλά θα είσαι πάντα συμβιβασμένος και δυστυχισμένος. Ενώ, αν έχεις ακολουθήσει το δικό σου όνειρο, ακόμα και να αποτύχεις είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα, δηλαδή θα είσαι πολύ πιο ανάλαφρος και καλά μέσα σου.

-Δημοσιογράφος:   Έξω σου όμως.. οικονομικά πώς θα ανταπεξέλθεις;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Αν έχεις όνειρα όλα γίνονται, πίστεψέ με.

-Δημοσιογράφος: Όμως πλέον όλα τα παιδιά κοιτάνε ποια επαγγέλματα έχουν δουλειά, ιδιαίτερα αυτά που δίνουν πανελλήνιες, δεν σκέφτονται τι τους αρέσει πραγματικά να κάνουν.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι μας αρέσει πραγματικά να κάνουμε. Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός από πέντε χρονών, αλλά δεν ήξερα τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός, εγώ ήθελα να γίνω διάσημος. Έβλεπα ηθοποιούς διάσημους και έλεγα «Α! Ηθοποιός». Δεν είναι αυτό όμως «ηθοποιός». Όταν το σπούδασα αυτό, πραγματικά είδα την αληθινή του διάσταση, πραγματικά κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός με όλες του τις δυσκολίες και με όλες του τις μεγάλες χαρές. Θέλω να πω δηλαδή ότι καμιά φορά στην ηλικία που βρίσκεστε τώρα, σας το λέω σαν συμβουλή, γιατί έχω περάσει από αυτή την ηλικία, δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα του τι συμβαίνει στη ζωή. Είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, δεν είναι τόσο μαύρα, όσο τα νομίζετε και αν δεν είμαστε αισιόδοξοι ... την πατήσαμε! Αυτή είναι η δύναμη μας.

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Γενικώς καλείστε να πάρετε κάποιες αποφάσεις για το μέλλον σας που για εμένα δεν είναι λογικό να τις πάρετε στα δεκαέξι, δεκαπέντε σας, είναι απαράδεκτο. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε, που έτσι κι αλλιώς είναι ένα στάδιο που το περνάνε όλοι, είναι να ενδυναμώσετε πάρα πολύ το πνεύμα σας και τον πλούτο στον προσωπικό τομέα. Ώστε, όταν κλιθείτε αργότερα, να αντιμετωπίσετε οποιοδήποτε πράγμα στην ζωή σας, να το κάνετε πραγματικά με αξιοσύνη και να τα καταφέρετε. Γιατί πρέπει και στην πορεία να αλλάξετε πολλά πράγματα, αυτό δεν είναι κακό, απλά να το κάνετε με λογική και νηφαλιότητα. Είναι το μόνο όπλο αυτό. Οι Πανελλήνιες είναι ένα σύστημα απαράδεκτο, γιατί στοχεύουν μόνο σε μια επιφανειακή  γνώση της ιστορίας ή των άλλων μαθημάτων, παπαγαλία, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς πολλά πράγματα που θα έπρεπε να έχουν. Αυτό όμως πρέπει να το αναπτύξουμε εμείς, πρέπει να αναπτύξουμε την κρίση μας, πρέπει να αναπτύξουμε τα αντανακλαστικά μας, γιατί η τεχνολογία είναι πολύ γρήγορη αλλά και τα μυαλά μας είναι πολύ γρήγορα και πρέπει να τα εκμεταλλευόμαστε. Δεν παίρνουμε αμετάκλητες αποφάσεις, τίποτα δεν θα κριθεί από μια απόφαση που πήρα στα δεκαέξι μου.

-Δημοσιογράφος:  Η υποκριτική τι είναι για εσάς; Πώς θα την χαρακτηρίζατε;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Με μία λέξη.. «αλήθεια»! Με πολλές λέξεις υπάρχουν διάφορα είδη θεάτρου, υποκριτικής. Έχει εξελιχθεί πάρα πολύ με τα χρόνια, έχει ξεκινήσει από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα η ιστορία του θεάτρου και της υποκριτικής. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι στο πώς να αποδώσουμε ένα κείμενο ή μια παράσταση.

-Παντελής  Δεντάκης: Εγώ θα διαφωνήσω με την αλήθεια, θα έλεγα μια φαντασιακή  αλήθεια ή κάπως τροποποιημένη. Περιέχει δηλαδή αυτό που είπε ο Πέτρος, την αλήθεια, αλλά κάπως διαφορετική, μέσα από ένα παραμορφωτικό φακό.

-Μιχάλης Τιτόπουλος:  Εμένα μέσα μου είναι κάπως θολό, ένα παιχνίδι για εμένα, πολύ όμορφα συναισθήματα.

-Γιώργος Δάμπασης:

 Δεν μπορώ, πρέπει να μιλήσω κι εγώ! Στην Ελλάδα δεν έχουμε πανεπιστήμιο Υποκριτικής. Στη Ρωσία έχουν πανεπιστήμιο εκατό χρόνια, στην Αγγλία έχουν πανεπιστήμιο, στην Γερμανία πανεπιστήμιο, στην Αμερική πανεπιστήμιο, στην Ελλάδα δεν έχουμε πανεπιστήμιο, έχουμε ανώτερες σχολές υποκριτικής, δηλαδή εγώ, αν έχω λεφτά, ανοίγω μια σχολή και παριστάνουμε τους καθηγητές με δύο-τρεις φίλους. Αυτό δεν το αλλάζουνε, δεν ξέρω, γιατί δεν το αλλάζουνε, δεν θέλουν να γίνει πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Δεν είναι ούτε καν Ανώτατη σχολή, είναι σαν Τ.Ε.Ι, ένα ενδιάμεσο στάδιο και λέγεται Ανωτέρα σχολή! Η υποκριτική είναι τέχνη,  κανονικά έπρεπε να την σπουδάζεις! Δεν έχει να κάνει με το ταλέντο, το ταλέντο είναι κάτι που μπορεί να το έχεις, καλό είναι να το έχεις, μπορεί όμως να μην είσαι ταλαντούχος και να πας στο πανεπιστήμιο στην Ρωσία και να γίνεις ένας εξαιρετικός ηθοποιός, γιατί δούλεψες, συνεργάστηκες και έγινες. Εδώ δεν υπάρχει αυτό, εδώ ζούμε ακόμα στο 1821, στην επανάσταση. Είμαστε πολύ πίσω, παιδιά. Το έργο μας («Μια γιορτή στου Νουριάν») παίχτηκε στην Γερμανία το 1973 και στην Ελλάδα το 2013!

-Καθηγήτρια: Πάντως και στην Ελλάδα έχουμε το προνόμιο, πολλοί πειραματικοί θίασοι κάνουν πράγματα που δεν κάνουν εύκολα σε άλλες χώρες. Πειραματιζόμαστε δηλαδή πιο εύκολα κι έτσι βγαίνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

-Γιώργος Δάμπασης: Θυσίες που κάνουν παιδιά νέα, δηλαδή θυσιάζουν δύο χρόνια από την ζωή τους για μία παράσταση, χωρίς να πάρουν μία, άλλοι υποθηκεύοντας τα σπίτια τους, καταστρέφοντας την ζωή τους… Είναι διάφορα τα προβλήματα.

-Παντελής  Δεντάκης: Ο Γιώργος μιλάει κυρίως για το ότι, ίσως δεν υπάρχει τόσο καλή τεχνική κατάρτιση. Δεν υπάρχει Ακαδημία.

-Γιώργος Δάμπασης: Οι Ρώσοι ηθοποιοί είναι χορευτές σχεδόν, ακροβάτες σχεδόν, έχουν παράδοση στο τσίρκο, είναι σαράντα χρονών και το σώμα τους είναι λες και είναι είκοσι χρονών, εμείς δεν μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε τους Ευρωπαίους! Και μετά λέμε, γιατί δεν έχουμε κινηματογράφους στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να έχουμε αυτά τα πράγματα είμαστε στο 1821 ακόμα! Στη Μανολάδα τους τουφεκίζουν. Εγώ είμαι από χωριό, το Λιανοκλάδι, αυτά τα έχω ζήσει εγώ. Έπαιρναν τους μετανάστες, τους έβαζαν να εργάζονται, δεν τους πληρώνανε και μετά φωνάζαν την αστυνομία και έλεγαν «είναι παράνομοι». Τους έπαιρνε η αστυνομία και τους πήγαινε στην Αλβανία! Μετά από μία-δύο μέρες ξαναερχόντουσαν αυτοί, έκαναν πλιάτσικο! Δεν υπάρχει, αυτή είναι η χώρα μας και μόνο εσείς μπορείτε να την αλλάξετε.

-Παντελής  Δεντάκης: Έτσι είναι και το δέχομαι, απλώς  υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι σε κάθε χώρα και στην δική μας πάνω στο οποίο μπορούμε να επενδύσουμε, να πιστέψουμε! Είναι τι θες να δεις στη ζωή και πώς θες εσύ να λειτουργήσεις. Υπάρχει ένα σύστημα δομημένο πάρα πολύ σαθρά αλλά νομίζω πως υπάρχουν και θετικά στοιχεία που μπορούμε να κατευθυνθούμε, γιατί αλλιώς δεν έχουμε καμία ελπίδα.

-Γιώργος Δάμπασης: Όχι, ελπίδα έχουμε. Κι εμείς κάναμε αυτή την παράσταση, γιατί θέλαμε να πούμε κάποια πράγματα.

-Παντελής  Δεντάκης: Ναι, θέλω να πω όμως, ότι μαζευτήκαμε εμείς - πέντε άνθρωποι- έχουμε και πέντε φίλους και μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι πιο ουσιαστικό, μπορούμε να πιστέψουμε σε κάτι πιο ουσιαστικό.. Θέλω να πω λοιπόν πως η αναζήτηση αυτών των ανθρώπων και αυτών των διαδικασιών πρέπει να είναι ο στόχος μας για να είμαστε εμείς πιο φωτεινοί μέσα μας, όσο μπορούμε, μέσα σε αυτό το περιβάλλον.

-Γιώργος Δάμπασης: Αυτό θέλει παιδεία, θέλει βιβλία, θέλει διάβασμα, θέλει σύγκρουση, πρέπει να συγκρουστείς στην ζωή σου, να λες την άποψη σου και, αν δεν μπορείς να την στηρίξεις, να ψάχνεις το βράδυ στην βιβλιοθήκη, στο ίντερνετ, να πεις «μπορώ να υποστηρίξω την άποψή μου, να την τεκμηριώσω»; Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα. Είμαστε πέντε χρόνια σε οικονομική κρίση. Είμαι σαράντα χρονών, τα καλύτερά μας χρόνια! Δηλαδή ένας άνδρας από τα τριανταπέντε του μέχρι τα πενήντα του θα παντρευτεί, θα κάνει τρία – τέσσερα παιδιά. Έχουμε αυτή την οικονομική κρίση και δεν μπορεί να γίνει τίποτα, τσακωνόμαστε με τις κοπέλες μας.

-Παντελής  Δεντάκης: Εντάξει, μην λες όμως ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, μην είσαι απαισιόδοξος!

 -Γιώργος Δάμπασης: Δεν είμαι απαισιόδοξος, ρεαλιστής είμαι! Παίξαμε στον Μαρκόπουλο 3 διπλές παραστάσεις, λέγαμε να το κάνουμε περιοδεία. Μπορείς όμως να το πάρεις το ρίσκο; Πού να πας να το κάνεις; Άντε, ας πούμε ότι εγώ πάω στο χωριό μου να παίξω αυτό το έργο, που παίρνει 60 σταυρούς η Χρυσή Αυγή. Υπάρχει περίπτωση σε ένα χωριό 1.000 κατοίκων να μου πουν «Καλά, εσύ θα μας πεις για τους μετανάστες; Δεν τους ξέρουμε εμείς τι είναι;».

-Παντελής  Δεντάκης: Ναι, αλλά πριν είπες ότι πρέπει να αντιδράσουμε, να συγκρουστούμε.

-Γιώργος Δάμπασης: Εντάξει, μας βλέπω στις εφημερίδες!

-Δημοσιογράφος:  Διαβάσαμε για τα γεγονότα της Τετάρτης με τους μετανάστες στη Μανολάδα. Ποια είναι η άποψή σας για την αύξηση του ρατσισμού, στην Ελλάδα; Πιστεύετε πως είναι κάτι παροδικό ή ένα επικίνδυνο φαινόμενο;

-Γιώργος Δάμπασης: Τι παροδικό; Αυτό πάντα υπήρχε. Υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια, εμείς το ξέρουμε, έχουμε κάνει πορείες γι’ αυτό. Κι όπως είπαμε και στην παράσταση «πρώτα δουλειά, μετά λεφτά». Αυτό είναι και η Μανολάδα.

-Παντελής  Δεντάκης: Η Μανολάδα βασικά είναι «μόνο δουλειά, χωρίς λεφτά!».

-Γιώργος Δάμπασης: Όχι, στην Μανολάδα τους είπε «δουλέψτε πρώτα και μετά θα σας δώσω τα λεφτά, απλώς δεν τους έδωσε τα λεφτά και ούτε πρόκειται να τους τα δώσει».

-Παντελής  Δεντάκης: Απλώς το κορίτσι σε ρωτάει, αν έχει μια ώθηση, μια αύξηση αυτό το φαινόμενο.

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Όλα είναι συναρτώμενα και από το κοινωνικό περιβάλλον και το οικονομικό και το πολιτικό. Όταν μια χώρα βρίσκεται σε οικονομική κρίση, που αυτό που διανύουμε δεν είναι μόνο οικονομική , έχει και άλλες προεκτάσεις, αλλά ας πούμε  ότι είναι μόνο οικονομική, καλλιεργείται πάρα πολύ εύκολα ο φόβος. Μπορούν να σε «πατρονάρουν» και να σε χειραγωγήσουν πολύ πιο εύκολα. Οπότε μερικές φορές θες να αντιδράσεις, αλλά αντιδράς σε πράγματα τα οποία δεν είναι κύρια αίτια για το  κακό. Και όντως υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα.

-Παντελής  Δεντάκης: Δεν είναι μόνο μεταναστευτικό το πρόβλημα, δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται σε 5 ανθρώπους, ενώ οι εργαζόμενοι είναι πάρα πολλοί και ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχει αρκετό φαγητό σε αυτό τον πλανήτη για να θρέψει όλους τους ανθρώπους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το 2004 στους Ολυμπιακούς αγώνες είχαμε 150 νεκρούς μετανάστες χωρίς χαρτιά, αλλά τότε υπήρχε δουλειά, υπήρχε μια οικονομική άνθιση.

-Γιώργος Δάμπασης: Τότε βόλευε. Ήμουν εγώ εργολάβος, έπαιρνα πέντε εργάτες από το Πακιστάν και ξαφνικά από χτίστης γινόμουν εργολάβος οικοδομών, τόσο απλά. Τώρα που τέλειωσε το παραμύθι, έσπασε αυτή η φούσκα, μείναν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς δουλειά, να τους μαζεύουν στα στρατόπεδα. Αυτά τα πράγματα δεν επιτρέπονται, ειδικά στην Ελλάδα. Δεν έχουμε τέτοια παράδοση εμείς. Εμείς δεν ήμασταν ποτέ αποικιοκράτες.

-Παντελής  Δεντάκης:Το θέμα είναι πώς είναι δομημένη η οικονομία. Κι εμάς το οικονομικό μας σύστημα είναι ότι, όποιον δεν χρειάζεσαι, τον πετάς στην θάλασσα κι όχι μόνο τους μετανάστες. Και Έλληνες ζούνε τόσο άσχημα αυτό τον καιρό, που ουσιαστικά είναι έτοιμοι να εξοντωθούν. Το οικονομικό σύστημα το ενδιαφέρει να διασωθεί το ίδιο και δεν έχει θέμα αν θα διασωθούν οι λαοί.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα για τους μετανάστες είναι μια χώρα κόλαση. Παλαιότερα είχαμε πολύ περισσότερους μετανάστες, τώρα όλοι θέλουν να φύγουν. Τα νέα μέτρα, ο ρατσισμός, οι συνθήκες είναι πολύ χειρότερες. Όλοι, να φανταστείτε, περνάνε από εδώ, γιατί θέλουν να πάνε στην Ευρώπη, γιατί θέλουν να πάνε σε πλούσιες χώρες, όπως η Γαλλία. Άλλοι μιλούν μόνο Γαλλικά και δεν μπορούν να φτάσουν εκεί, είναι εγκλωβισμένοι εδώ.

-Γιώργος Δάμπασης: Και κάποιος τους φέρνει, παιδιά. Έλληνες τους φέρνουν, τους φορτώνουν στα καράβια Έλληνες, τους παίρνουν ένα χιλιάρικο το κεφάλι, τους βάζουν σε μια βάρκα, τους περνάν από τα νησιά και τους φέρνουν στην Αθήνα. Έλληνες τους φέρνουν, δεν έρχονται από μόνοι τους, μπαίνουν σε μια βάρκα και τραβάν κουπί. Έρχονται κανονικά, οργανωμένα, υπάρχει ολόκληρη μαφία. Το λιμενικό είναι όλο στο κόλπο και η αστυνομία. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Εγώ μια φορά πήγα στην Γ.Α.Δ.Α για να καταγγείλω έναν κακοποιό. Μια φορά, ένας φυγόδικος, μου είχε κλέψει το αμάξι και είχα πάει στο τμήμα των εκβιαστών. Θεωρούνται πάρα πολύ καλοί αυτοί. Αυτοί είναι που δεν παίρνουνε δραχμή, οι αδιάφθοροι της αστυνομίας! Ανεβαίνω επάνω, στον ενδέκατο όροφο. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα «εδώ, φίλε μου, μόνο αλήθεια παίρνουμε» μου λένε. Είχαν κάγκελα πολλά στα παράθυρα για να μην πηδήξει κανένας από τον ενδέκατο. Μου λένε: «κάτσε να μας πεις το πρόβλημά σου!». Όντως, τους λέω το πρόβλημά μου. Κάνανε ό,τι ήταν να κάνουν, μου λένε «αυτός είναι;», «αυτός είναι » τους λέω. Με ρώτησαν, τι θέλω να κάνουμε για να τον συλλάβουνε. Τους λέω «ό,τι χρειαστεί». Όλα αυτά έγιναν το 2007. Φεύγω από την Γ.Α.Δ.Α Κυριακή βράδυ. Κατεβαίνω κάτω, βγαίνω από την ασφάλεια Αθηνών και με παίρνει τηλέφωνο ο κακοποιός! Και μου λέει «Έλα, ρε Δάμπαση.», «Πού είσαι, ρε μεγάλε, έχεις χαθεί.» και προσθέτει…

-«Είσαι βλάκας; Ενοχλείς τους ανθρώπους μου!»

-«Ποιους ανθρώπους σου;»-

 «Που ήσουνα τώρα; Στην Γ.Α.Δ.Α δεν ήσουνα; Οι άνθρωποι μου είναι, ρε βλάκα!!».

Ήτανε άνθρωπος της αστυνομίας, συνεργαζόταν με την αστυνομία και μόλις έφυγα εγώ από εκεί, τον ενημέρωσαν. Του είπαν ότι ήρθε από εδώ ο Δάμπασης και θέλει να σε συλλάβουμε. Βρες τον Δάμπαση και βρείτε τα!  Δεν ξαναπάω ποτέ στην αστυνομία. Μακριά από την αστυνομία. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη…

-Δημοσιογράφος: Τι άποψη έχετε για τον ρατσισμό; Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας αντιρατσιστή, ιδιαίτερα σε μια εποχή έξαρσης του φαινομένου;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Σίγουρα, γιατί πιστεύω, πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να μπει σε ιεραρχία, για εμένα. Οι άνθρωποι με έναν μαγικό τρόπο είναι όλοι ίσοι, είναι όλοι θεοί και όλοι διάβολοι. Ο άνθρωπος για εμένα είναι ζώο και δεν έχει σημασία αν έχει γεννηθεί λευκός ή κίτρινος. Αυτή είναι η άποψή μου εμένα. Και η αλήθεια είναι πως αυτή η έξαρση με κινητοποιεί λίγο περισσότερο και μπορώ να πω ότι ψάχνομαι περισσότερο, ποιος είναι ρατσιστής, τι μπορώ να κάνω, τι φταίει, τι νόμος υπάρχει, πού γίνεται αδικία, πού μπορώ να βοηθήσω. Γιατί υπάρχουν και πολλά καλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για αυτό το θέμα. Υπάρχει επιτροπή που μπορεί να βοηθήσει κάποιο μετανάστη για το πού να απευθυνθεί για τα χαρτιά του. Υπάρχουν διάφορα σπίτια που φιλοξενούν παιδιά μεταναστών, τα οποία κατά τη μετακίνηση μπορεί να χάθηκαν. Υπάρχουν και οι γιατροί χωρίς σύνορα για τους τραυματίες. Όλα αυτά κυρίως μέσω του εθελοντισμού. Το κράτος δεν βοηθάει και πάρα πολύ σε αυτά, το κράτος αντίθετα φτιάχνει ένα νόμο τώρα τελευταία σχετικά με την ιθαγένεια που είναι τελείως ρατσιστικός.

-Δημοσιογράφος: Δηλαδή στην παράσταση το ότι υποδυθήκατε το ρόλο ενός μετανάστη δεν σας ενόχλησε;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Όχι, ίσα-ίσα. Στην αρχή ήταν αλλιώς η διανομή των ρόλων, εγώ έκανα το Ελληνόπουλο και ο Μιχάλης έκανε τον Ιρανό. Αλλά εδώ ο σκηνοθέτης μας, ο Παντελής είπε «όχι, εγώ θέλω να το αλλάξουμε». Για εμάς δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά.

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Το θέμα είναι να βγει η ιστορία προς τα έξω και να την αφηγηθούμε σωστά. Να πούμε αυτό που θέλουμε να πούμε. Κι ο καθένας υπερασπίζεται αυτό που έχει να κάνει.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Είναι ομαδική δουλειά. Όπως λέμε και στο τραγουδάκι μας «δεν έχουμε πρώτους και δεύτερους ρόλους. Όλοι μαζί σας αφηγούμαστε μία ιστορία». Είναι ομαδικό άθλημα, χωρίς ανταγωνισμό.

-Δημοσιογράφος: Πιστεύετε πως οι Έλληνες είναι ρατσιστές;

-Παντελής  Δεντάκης: Πιστεύω πως όλοι οι λαοί είναι ρατσιστές, όχι μόνο οι Έλληνες, ανάλογα με την παιδεία τους. Αυτό που θίγει, για παράδειγμα, το έργο είναι ότι υπάρχει ένα ρατσισμός και από το παιδί από το Ιράν προς το παιδί από το Πακιστάν, όπως υπάρχει και από το παιδί από την Ελλάδα στο παιδί από το Ιράν. Κι αυτό είναι κάπως οξύμωρο, που λες «μα εσύ είσαι μεταναστάκι , τα βάζεις με ένα άλλο; Περιφρονείς και ειρωνεύεσαι ένα άλλο μεταναστάκι;» Κι όμως, υπάρχει και αυτό, γιατί ο ρατσισμός είναι ένα φαινόμενο που χτίζεται, γιατί εξυπηρετεί κάτι. Αυτό, ας πούμε, που ρώτησε πριν η Τζωρτζίνα, σε σχέση με την όψη των φαινομένων στην Ελλάδα, νομίζω δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει, νομίζω πως έχει σκοπό. Ο σκοπός είναι να σε αποπροσανατολίσει, να μην ξέρουμε τι φταίει και να νομίζουμε ότι φταίνε οι μετανάστες που εμείς είμαστε σε οικονομική κρίση. Νομίζω ότι εξυπηρετεί ένα πολύ συγκεκριμένο στόχο, το ότι, ας πούμε, εμείς οι Έλληνες αυτή την στιγμή φαινόμαστε περισσότερο ρατσιστές ή γινόμαστε περισσότερο ρατσιστές.

-Δημοσιογράφος: Πιστεύετε πως είναι δυνατή η συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικά έθνη χωρίς τριβή;

-Παντελής  Δεντάκης: Εγώ πιστεύω πως είναι δυνατή, γιατί νομίζω, πως, αν πραγματικά συνειδητοποιήσουμε ότι άνθρωποι από άλλους πολιτισμούς μπορούν να μας βοηθήσουν, τότε μπορούμε να διευρύνουμε τις γνώσεις μας. Ένας άνθρωπος που ξέρει μία άλλη γλώσσα, ένα άλλο τραγούδι, έχει άλλα έθιμα κ.τ.λ. έχει πολλά να μας δώσει, αν συναναστραφούμε μαζί του, κάτι όμορφο, νομίζω. Απλώς το πρόβλημα είναι ότι εμείς νομίζουμε πως κάτι έρχεται να μας πάρει ο άλλος ενώ συμβαίνει το αντίθετο, έχει να μας δώσει, να συμπληρώσει. Αν το δούμε έτσι, νομίζω πως πραγματικά μπορεί να είναι πολύ όμορφη η συνύπαρξη. Στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης που είναι πολυπολιτισμικές, για παράδειγμα αν πας στη Νέα Υόρκη δεν νιώθεις ότι είσαι ξένος, γιατί βλέπεις δίπλα σου τον Κινέζο, τον Μεξικανό να μιλάνε σπαστά αγγλικά, οπότε λες «εντάξει, είμαι κι εγώ ένα με αυτούς»! Παγκοσμιοποίηση με άλλη έννοια.

-Δημοσιογράφος: Υπήρχαν κακές αντιδράσεις για την παράσταση; Και αν ναι, από ποιους;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Ένα πολύ μικρό περιστατικό, λίγο άσχημο. Ήρθε ένα σχολείο από το Πέραμα και ο καθηγητής τους  μας είπε ότι κάποια παιδιά πλησιάσανε τους δασκάλους και τους πίεζαν να μην έρθουνε να δούνε την παράστασή μας.

-Παντελής  Δεντάκης: Και ένα-δυο άνθρωποι που μπορεί να έχουν πει ότι «δεν είναι έτσι οι Έλληνες ή δεν είναι έτσι οι δάσκαλοι», γιατί στην παράσταση αναφέρουμε ότι οι δάσκαλοι δεν βοηθάνε. Φυσικά δεν θέλουμε να θίξουμε τους δασκάλους που έχουν την διάθεση να βοηθήσουν. Και επίσης, όταν ένας δάσκαλος έχει εικοσιπέντε-τριάντα παιδιά, είναι δύσκολο να βοηθήσει και να θέλει.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Μα, κι εμείς δεν είπαμε ότι έτσι είναι. Παρουσιάσαμε μία οπτική του θέματος. Κάποια έργα ας πούμε έχουν φόνο, δεν σημαίνει ότι ο ηθοποιός που κάνει τον φόνο πιστεύει σε αυτόν, απλώς ανοίγει η συζήτηση, ανοίγει ένα θέμα. Αυτό, μέχρι εκεί! Δεν σημαίνει, ας πούμε, ότι εμείς είμαστε οι αντιρατσιστές ή ότι ξέρουμε όλες τις απαντήσεις. Οι ηθοποιοί εξυπηρετούμε ένα κείμενο ενός συγγραφέα, εμείς μεταφέρουμε τα λόγια του, τις σκέψεις του και είμαστε σαν πιόνια.  Όπως είστε κι εσείς οι δημοσιογράφοι, δεν σημαίνει ότι, επειδή μεταφέρετε αυτά που λέω τώρα,  τα πιστεύετε. Και αρχικά δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις.

-Δημοσιογράφος: Όταν επιλέξατε αυτή την παράσταση, περιμένατε να έχει τόση επιτυχία και γιατί επιλέξατε να συμμετέχετε σε αυτή;

-Παντελής  Δεντάκης: Αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Δεν στο προεξοφλεί κανένας το αν ένα έργο θα έχει επιτυχία. Νομίζω, καταλαβαίνετε πολύ καλά, γιατί επιλέξαμε αυτό το κείμενο.

-Δημοσιογράφος: Ποια ήταν η αγαπημένη σας σκηνή;

-Παντελής  Δεντάκης: Αυτό εσείς θα μας το πείτε.  

-Δημοσιογράφος: Αν μπορούσατε, θα προσπαθούσατε να διευρύνετε προς τα έξω τις αντιρατσιστικές σας απόψεις, εκτός της παράστασης;

-Μιχάλης Τιτόπουλος: Αυτό επιβάλλεται στο επάγγελμά μας. Εννοείται. Και είναι μέσα στην καθημερινότητά μας, ανάμεσα στους φίλους μας, ανάμεσα στις σχέσεις μας, σε ανθρώπους που μπορούμε να επηρεάσουμε και επηρεαζόμαστε από αυτούς. Ακόμα και με τους γονείς μας που είναι πιο συντηρητικοί, γιατί μερικές φορές και οι γονείς ξεφεύγουν, τους επηρεάζουν όλα αυτά που ακούνε από την τηλεόραση. Και καλό είναι γενικά να συγκρουόμαστε με ωραίο τρόπο φυσικά αλλά να συγκρουόμαστε απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις, γιατί σιγά-σιγά περνάνε σε ανθρώπους έστω και υπόγεια. Αυτό πρέπει να το πατάξουμε, όπου βλέπουμε κάτι το οποίο είναι άδικο και ρατσιστικό, σε όποια μορφή και αν εκδηλώνεται. Πρέπει να αντιστεκόμαστε και να λέμε την γνώμη μας τουλάχιστον, δεν λέω να πλακωνόμαστε ή κάτι τέτοιο, γιατί αν βρίσκει συμμαχία ο ρατσισμός… Και η σιωπή μας συμμαχία είναι. Το ξέρω, είναι δύσκολο μερικές φορές, αλλά, αν πάρουμε θάρρος και έχουμε την γνώμη μας, μπορούμε να διαχειριστούμε πάρα πολλά πράγματα.

-Παντελής  Δεντάκης: Χθές ήταν κάτι φασίστες στον σταθμό στο Μοναστηράκι και ενοχλούσαν έναν μετανάστη, τον σπρώχνανε, κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω, αν τον χτυπούσανε. Και ήταν κι ένα παιδί που πούλαγε  κοσμήματα με την κοπέλα του, Έλληνας. Όταν τους είδε, τους ρώτησε «τι κάνετε εκεί πέρα;» λίγο πιο άσχημα βέβαια. Την επόμενη μέρα βρέθηκε στο νοσοκομείο , γιατί τον είχαν χτυπήσει, του είχαν σπάσει το κεφάλι. Και μετά –σκέφτομαι- εγώ σε αυτή την περίπτωση τι κάνω; Μιλάω ή όχι; Και λέω, ναι, μιλάω!!! Αν το θέμα είναι, αν θα σπάσω το κεφάλι μου, ας μιλήσω, γιατί μετά αυτός ο άνθρωπος θα είναι πολύ καλύτερα κι εγώ που το έκανα αυτό  θα νιώθω πολύ καλύτερα και πολύ πιο δυνατός. Ενώ, αν μείνεις σιωπηλός, θα νιώθεις πολύ πιο άσχημα μετά με τον εαυτό σου.

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Ακόμα και στη Μανολάδα βγήκε ο άλλος τσιφλικάς και είπε ότι αυτό ήταν απαράδεκτο, και πως αυτός δε φέρεται  έτσι με τους εργαζόμενούς του, τους πληρώνει και τους έχει σαν παιδιά του. Τώρα δεν ξέρω αν όλα αυτά τα λέει για να πουλάει τις φράουλές του, αλλά θέλω να πω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα, πρέπει να λέμε και το σωστό.

-Δημοσιογράφος: Το blog μας λέγετε «Χ@μογέλ@ γι@τι χ@νόμαστε». Θα θέλατε να περάσετε κάποιο μήνυμα στους αναγνώστες μας σήμερα;

-Πέτρος Σπυρόπουλος: Το μήνυμα της παράστασης μας… Όλοι κάτω από την ίδια «σκηνή» ζούμε!!!

Φωτογραφίες: Mαρία Κ., Α2

Απομαγνητοφώνηση: Ηλέκτρα Κραν, Α2

Η συνέντευξη ήταν ανοιχτή σε όλη τη δημοσιογραφική ομάδα, αλλά στην επεξεργασία των ερωτήσεων συνεργάστηκαν οι Βαγγελ. Γιώργος, Βασιλ. Κων/νος, Καλογ. Δανάη, Κλ. Τζωρτζίνα,    Κουγιουμτζ. Πέρσα, Κουγιουμτζ. Έλλη, Κραν. Ηλέκτρα,  Πασαδ. Αλέξανδρος, Σελεμ. Αλέξανδρος, Σπηλ. Ελευθερία